Ahmed ARİF

 HASRETİNDEN  PRANGALAR  ESKİTTİM
 Seni anlatabilmek seni.
 İyi çocuklara, kahramanlara.
 Seni anlatabilmek seni,
 Namussuza, halden bilmeze,
 Kahpe yalana.
 Ard- arda kaç zemheri,
 Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu
 Dışarda gürül- gürül akan bir dünya...
 Bir ben uyumadım,
 Kaç leylim bahar,
 Hasretinden prangalar eskittim.
 Saçlarına kan gülleri takayım,
 Bir o yana
 Bir bu yana...
 Seni bağırabilsem seni,
 Dipsiz kuyulara.
 Akan yıldıza.
 Bir kibrit çöpüne varana.
 Okyanusun en ıssız dalgasına
 Düşmüş bir kibrit çöpüne.
 Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,
 Yitirmiş öpücükleri,
 Payı yok, apansız inen akşamdan,
 Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene,
 Seni anlatabilsem seni...
 Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
 Üşüyorum, kapama gözlerini...

Ahmed  ARİF